ای بزرگ خاندان آبها
آشنای مهربان آبها
شکر خدا دعای سحرها گرفته است
دست مرا کرامت آقا گرفته است
ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود
بساط گریه برای دلم فراهم بود
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
وعدهای دادهای و راهی دریا شدهای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شدهاى