به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژۀ نارَسا؟
به کدام جلوه بجویمت؟ متعالیا و مقدّسا!
کسی از باغ گل آهسته مرا می‌خواند
تا صفا، تا گل نورسته مرا می‌خواند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
ای خوش‌مسیر برکه!...قرار مسافران!
آغوش باز کن که رسیده‌ست کاروان
علی بجنگ، حسن صلح کن، حسین فدا شو
غدیر معنی‌اش این است عبد محض خدا شو
اگر نوبهارم، اگر زمهریرم
اگر آبشارم، اگر آبگیرم
پیام نور به لب‌های پیک وحی خداست
بخوان سرود ولایت که عید اهل ولاست
غدیر، خاطری از گل شکفته‌تر دارد
غدیر، یک چمن آلاله زیر پر دارد
چشمه‌ها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر
باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
...ای صبح را ز آتش مهر تو سینه گرم
وی شام را ز دودۀ قهر تو دل چو غار
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
جگر پر درد و دل پر خون و جان سرمست و ناپروا
شبم تاریک و مرکب لنگ و در سر، مایۀ سودا
عاشقی در بندگی‌ها سربه‌راهم کرده است
بی‌نیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
آزادی‌ام این‌که بندۀ او باشم
در سینه دل تپندۀ او باشم
به نام خداوند بالا و پست
كه از هستی‌اَش هست شد، هر چه هست...
به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بوده‌ای و خواهی بود
به نام آن‌که مستغنی‌ست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
ای صفت خاص تو واجب به ذات
بسته به تو سلسلۀ ممکنات
به نام چاشنی‌بخش زبان‌ها
حلاوت‌سنج معنی در بیان‌ها...
یا ازلیَّ الظُّهور، یا ابدیَّ الخفا
نورُک فوقَ النَّظر، حُسنُک فوقَ الثنا
ای نام دل‌گشای تو عنوان کارها
خاک در تو، آب رخِ اعتبارها
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یک‌سر از اوست...
