تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
دلت را داغها در بر کشیدند
به خون و خاک و خاکستر کشیدند
خفتهست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه
افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه
آن شب که سعدی در گلستان گریه میکرد
آن شب که حافظ هم غزلخوان گریه میکرد
بستند حجله در میان آسمانها
با خون سربازان ما رنگینکمانها
تو مثل کوی بنبستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
بخوان از سورۀ احساس و غیرت
بگو از مرد میدان مرد ملت
سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
گسترده شد در این ولایت خوان هفتم
روزی ایران میرسد از مشهد و قم
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
از چشمهای تارمان اشک است جاری
ای آسمان حق داری اینگونه بباری
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
شکوه تاج ایمان بر سر ماست
شجاعت قطرهای از باور ماست
سر در بغل، باید میان جاده باشی
پیش از شهادت هم به خون افتاده باشی
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
جا مانده روی خاک صحرا رد پايت
پيچيده در گوش شقايقها صدايت
این طرفهمردانی که خصم خوف و خواباند
بر حلق ظلمت خنجر تیز شهاباند
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
در آیههای نور، مستور است زهرا
نورٌ علی نورٌ علی نور است زهرا
تو زینت دلهایی ای اشک حماسی
از کربلا میآیی ای اشک حماسی
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم