چندین ستاره در حرم آن شب شهید شد
شب آنچنان گریست که چشمش سفید شد
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
راه از بیگانه میجستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمیدیدیم و سردرگم شدیم
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
حرکت از منا شروع شد و
در تب کربلا به اوج رسید
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
ای آفرینش از تو گرفتهست تار و پود
ای وسعت مقام تو بیمرز و بیحدود
امروز وطن معنی غم را فهمید
با سایهٔ جنگ، متّهم را فهمید
الشام...الشام...الشام... غربتشمار شهیدان
اندوه... اندوه... اندوه... ای شام تار شهیدان
زیر پا ریخته اینبار کف صابون را
کفر، انگار نخوانده است شب قارون را
مرامم غیرت است ای عشق و پیمان با توأم دین است
دفاع از سنگ در دینی که من دارم از آیین است
مرا هر قدر ذوق رفتن و پرواز شاعر کرد
تو را اندیشهات مانای تاریخ معاصر کرد