سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
سر در بغل، باید میان جاده باشی
پیش از شهادت هم به خون افتاده باشی
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را