ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
من و آوازۀ برگشتن تو
دلی اندازۀ برگشتن تو
کسی این‌گونه شیدایی نکرده‌ست
شبیه من شکیبایی نکرده‌ست
جهان در حسرت آیینه مانده‌ست
گرفتار غمی دیرینه مانده‌ست
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
پرنده‌ها همه در باد، تار و مار شدند
نگاه‌ها همه از اشک، جويبار شدند
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
گلی دور از چمن بر شانۀ توست
بهاری بی‌وطن بر شانۀ توست
کمی بشتاب، باران تشنه مانده‌ست
دل آیینه‌داران تشنه مانده‌ست
برپا شده‌ست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
به هر آیینه‌ای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
ای سجود با شكوه، و ای نماز بی‌نظیر
ای ركوع سربلند، و ای قیام سربه زیر
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
به یک عشق معمایی قسم خورد
به راز یک شکیبایی قسم خورد
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشم‌های تر نمیرد
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
چکیدۀ گل رخسار مصطفی زهراست
عصارۀ نفحات خوش خدا زهراست
شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم
دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
بیا با اشک‌های ما وضو کن
جهان را با نگاهی زیر و رو کن
چه شد مگر که زمین و زمان در آتش سوخت
که باغ خاطره‌ها ناگهان در آتش سوخت
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
دلتنگی مرا به تماشا گذاشته‌ست
اشکی که روی گونۀ من پا گذاشته‌ست
