به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
یا شب افغان شبی یا سحر آه سحری
میکند زین دو یکی در دل جانان، اثری
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم