خدا نوشت به اسم شما سپیده‌دمان را
و آفرید به نام شما زمین و زمان را
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگی‌اش دست تمناست بلند
تا صبح علی بود و مناجات شَبش
در اوج دعا روح حقیقت‌طلبش
ما عشق تو را به سینه اندوختهایم
در آتش عشق، بال و پر سوخته‌ایم
دارم از دنیا دلی اندوهگین
نقشی از اندوه دارم بر جبین
در خون نشسته دیدۀ چشم‌انتظارها
خالی‌ست جاده از تب و تاب سوارها
حسّی غریب می‌کشدم در هوای تو
ای آرزوی گم‌شده، جانم فدای تو
بغض‌ها راه نفس‌های مرا سد شده‌اند
لحظه‌ها بی‌تو پریشانی ممتد شده‌اند
در آغوش آیینه‌ها بوده‌ام
نمی‌دانی ای دل کجا بوده‌ام
ماه مدینه رو سوی ایران می‌آورد؟
یا آفتاب رو به خراسان می‌آورد؟
چقدر با تو کبوتر، چقدر با تو نگاه
چقدر آینه این‌جا نشسته راه به راه
غمگین زمین، گرفته زمان، تیره‌گون هواست
امروز روز گریه و امشب شب عزاست
ناگهان پر می‌کشی دریا به دریا می‌روی
آه ای ابر کرامت تا کجاها می‌روی
آن شب که کوفه شاهد ننگی سیاه بود
در گریه آسمان و زمین تا پگاه بود
تو آمدی و در رحمت خدا وا بود
و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود
مانند تو غریب، زمین و زمان نداشت
انبوه دردهای تو را آسمان نداشت
هنوز می‌شنوم هق‌هق صدایت را
صدای آن نفس درد آشنایت را
حیا به گوشۀ آن چشم مست منزل داشت
وفا هزار فضیلت ز دوست در دل داشت
تا بر شد از نیام فلق، برق خنجرش
برچید شب ز دشت و دمن تیره چادرش
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علی‌ست
آمر امر الهی شاه دین‌پرور علی‌ست
امشب حرم خدا حرم شد
از مقدم یار محترم شد
