بر نبض این گهواره نظم کهکشان بستهست
امید، بر شش ماه عمر او زمان بستهست
صحبت از دستی که رزق خلق را میداد شد
هر کجا شد حرف از آن بانو به نیکی یاد شد
میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی