آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود