آرامش دل به قدر بیداری اوست
آرایش گل به شبنم جاری اوست
باید که گناه را فراموش کنیم
قدری به سکوت قبرها گوش کنیم
دانش‌طلبی که نور ایمان دارد
جویای فضیلت است تا جان دارد
هر آن‌که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
چشمی از غم ستاره باران دارد
دلسوخته‌ای که داغ یاران دارد
ای موجِ امید، راهی ساحل تو
ای مهر و وفا عجین در آب و گل تو
ای ذرۀ کوچکِ مدار هستی
ای آن‌که به رحمت خدا دل بستی
مهر خوبان دل و دین از همه بی‌پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
کم نیست گل محمدی در باغش
گل‌های بهشتند همه مشتاقش
آن سوی حصار را ببینیم ای کاش
آن باغ بهار را ببینیم ای کاش
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
حق می‌شود انکار و من انگار نه انگار
منصور سرِ دار و من انگار نه انگار
به تپش آمده با یاد تو از نو کلماتم
باز نام تو شده باعث تجدید حیاتم
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
گهی از دل، گهی از دیده، گاه از جان تو را جویم
نمی‌دانم تو را ای یار هر جایی، کجا جویم؟...
ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
گفتم به دیده: امشب اگر یار بگذرد
راهش به گریه سد کن و، مگذار بگذرد
به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
از خاک می‌روم که از آیینه‌ها شوم
ها می‌روم از این منِ خاکی جدا شوم
