گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
یا شب افغان شبی یا سحر آه سحری
می‌کند زین دو یکی در دل جانان، اثری
گر به چشم دل جانا، جلوه‌های ما بینی
در حریم اهل دل، جلوۀ خدا بینی
از همه سوی جهان جلوۀ او می‌بینم
جلوۀ اوست جهان کز همه سو می‌بینم
دلم جواب بَلی می‌دهد صلای تو را
صلا بزن که به جان می‌خرم بلای تو را...
يارب از فرط گنه، نامه‌سياهم چه كنم
گر نبخشى ز ره لطف گناهم، چه كنم
ما خیل بندگانیم، ما را تو می‌شناسی
هر چند بی‌زبانیم، ما را تو می‌شناسی
یارب به حق منزلت و جاه مصطفی
آن اشرف خلائق و خاتم به انبیا
چشمی که به حُسن تو نظر داشته باشد
حیف است ز خورشید خبر داشته باشد
چشمۀ دیدار تو سراب ندارد
ساحت دل، بی‌تو آفتاب ندارد
بیا تا برآریم دستی ز دل
که نتوان برآورد فردا ز گل
مقصود عاشقان دو عالم لقای توست
مطلوب طالبان به حقیقت رضای توست
ای یار ناگزیر که دل در هوای توست
جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
غصه آورده‌ام، غم آوردم
باز شرمنده‌ام کم آوردم
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم، دریا تو بینم
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل
