رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب

محمدمهدی سیار

آینه گردانی

رباعی

محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست

احد ده‌بزرگی

آینه گردانی

رباعی

در بند اسارت تو می‌آید آب
دارد به عمارت تو می‌آید آب

آمنه دولت‌آبادی

آینه گردانی

رباعی

با گام تو راه عشق، آغاز شود
شب با نفس سپیده دمساز شود

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

آن جانِ جهانِ جود برمی‌گردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمی‌گردد

امید مهدی‌نژاد

پیاده‌ها

رباعی

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ

ابوسعید ابوالخیر

رباعیات ابوسعید ابوالخیر

رباعی

ای خوانده سرود عشق را با لب ما
وی روح دمیده در تن مکتب ما

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

امشب که به نام عشق، آغاز شده‌ست
دنیا پر از آوازۀ اعجاز شده‌ست

پروانه نجاتی

آینه گردانی

رباعی

از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد

محمدعلی دُرریز

رباعی

آماج بلا شد دل او از هر سو
از ناله چو «نال» گشت و از مویه چو «مو»

سیدمهدی حسینی

رباعی

خود را به خدا همیشه دل‌گرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم

خدابخش صفادل

حدیث حُسن

رباعی