رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

مفتاح اجابت دعایش، خواندند
سرچشمۀ رحمت خدایش، خواندند

محمدجواد غفورزاده

سفرنامۀ فرات

رباعی

وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی

سیده ‎‌راضیه هاشمی

فصل صبر

رباعی

بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز

محمدعلی مردانی

فصل صبر

رباعی

ای مهر تو دلگرمی هر طفل یتیم!
ای خوانده تو را به چشم تر، طفل یتیم

میلاد عرفان‌پور

تماشایی

رباعی

تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی

محمدجواد غفورزاده

از کعبه تا محراب

رباعی

عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم
در حال نشاط و غم علی می‌گویم

صغیر اصفهانی

فصل شکوه

رباعی

در شهر شلوغ،‌ خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن

میلاد عرفان‌پور

تماشایی

رباعی

با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است

محمدابراهیم لکزیان

حدیث حُسن

رباعی

چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست

میلاد عرفان‌پور

ناخوانده

رباعی

ای نیّت تو رو به خدای آوردن
برخیز! به قصد رونمای آوردن

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

شهر آینه‌دار می‌شود با یک گل
پروانه‌تبار می‌شود با یک گل

هادی فردوسی

آینه گردانی

رباعی

از لطف نسیم، گل شود گلگون‌تر
زیباتر و دلرباتر و موزون‌تر

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی