رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

جانا! به فروتنی، گر ایمان داری
یا میل به رفتار کریمان داری

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بی‌حد آمد

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود

حسین شنوائی

حدیث حُسن

رباعی

ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر

سیدرضا مؤید

باران نور

رباعی

حرف تو به شعر ناب پهلو زده است
آرامش تو به آب پهلو زده است

سلمان هراتی

مجموعه کامل شعرهای سلمان هراتی

رباعی

تو قلّه‌نشین بام خوبی‌هایی
تنها نه نشان که نام خوبی‌هایی

مصطفی محدثی

بودن در نبودن

رباعی

آن نور همیشه منجلی فاطمه است
سرّ ابدی و ازلی فاطمه است

سیدمهدی حسینی

رباعی

عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را

علی سلیمانی

لبخندهای نیمه‌جان

رباعی

چون فاطمه مظهر خدای یکتاست
انوار خدا ز روی زهرا پیداست

حبیب چایچیان

ای اشک‌ها بریزید

رباعی

او‌ جان پیمبر است و جانش مولاست
نور حسن و حسین در او‌ پیداست

محمدحسین ملکیان

لبخندهای نیمه‌جان

رباعی

یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!

عبدالرحیم سعیدی‌راد

همیشه باران بی‌خبر می‌آید

رباعی

آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود

خدابخش صفادل

حدیث حُسن

رباعی