رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

اسرار تو در صفات و اسما مخفی‌ست
مانند خدا که آشکارا مخفی‌ست

محمدمهدی خانمحمدی

لبخندهای نیمه‌جان

رباعی

سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی

سیدعلی نقیب

تشرف

رباعی

از اشک هوای چشم‌ها تر شده است
ابر آمده است و سایه‌گستر شده است

حیدر منصوری

لبخندهای نیمه‌جان

رباعی

ما در دل خود مهر تو اندوخته‌ایم
با آتش عشق تو بر افروخته‌ایم

عباس همتی

لبخندهای نیمه‌جان

رباعی

دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم

علی پورزمان

رباعی

با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد

رضا خورشیدی‌فرد

رباعی

معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب

علی سلیمانی

رباعی

از غیب ترنم حضوری آمد
از قلۀ آسمان چه نوری آمد

عباس شاه‌زیدی

رباعی

آرامش دل به قدر بیداری اوست
آرایش گل به شبنم جاری اوست

سیدمحمدرضا یعقوبی‌آل

رباعی

دوری تو را بهانه کردن خوب است
شکوه ز غم زمانه کردن خوب است

مسعود یوسف‌پور

رباعی

باید که گناه را فراموش کنیم
قدری به سکوت قبرها گوش کنیم

سیدابوالفضل مبارز

رباعی

دانش‌طلبی که نور ایمان دارد
جویای فضیلت است تا جان دارد

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی