رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

در راه خدا تن به خطر باید داد
در مقدم انقلاب سر باید داد

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

دانی که چرا مثل گُل افروخته‌ای؟
هم ساخته‌ای با غم و هم سوخته‌ای؟

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن

قیصر امین‌پور

اشعار قیصر امین‌پور

رباعی

این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است

سیدمهدی حسینی

بهشت در آتش

رباعی

بانو غم تو بهار را آتش زد
داغت دل بی‌قرار را آتش زد

عباس شاه‌زیدی

این شعر مرا کشت

رباعی

بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه

ایوب پرندآور

دوبیتی‌‏های نیلی رباعی‏‌های کبود

رباعی

ای عشق نبی سرشته با آب و گِلت
ای مِهر علی، روشنیِ جان و دلت

محمدجواد غفورزاده

یاس یاسین

رباعی

چون «فاطمه» هیچ واژه‌ای ناب نبود
روشن‌تر از او، آینه و آب نبود

محمدجواد غفورزاده

یاس یاسین

رباعی

با بستن سربند تو آرام شدند
در جادۀ عشق، خوش‌سرانجام شدند

فائزه زرافشان

لبخندهای نیمه‌جان

رباعی

در هر نفس نسیم، بوی آه است
در شبنم - اشک گل - تبی جانکاه است

سیدمهدی حسینی

رباعی

می‌زد به رُخم ولی، ولی را می‌کشت
آن مظهر ذات ازلی را می‌کشت

محمدعلی مجاهدی

رباعی

آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بی‌خواب

رضا یزدانی

حاشا

رباعی